ΕΛΠ 22 - Ημερολόγιο Πορείας 12

Εκπόνηση εργασιών, η τελευταία εβδομάδα πριν την παράδοση

Βρισκόμαστε ήδη μία εβδομάδα πριν τη λήξη της προθεσμίας μας και είμαστε πελαγωμένοι σε μια θάλασσα σημειώσεων, υπογραμμισμένων αποσπασμάτων σε χίλιες μεριές και με το ρολόι να τρέχει αμείλικτα εις βάρος μας. Μαζί με την περίοδο προετοιμασίας για τις εξετάσεις, είναι από τις πιο δύσκολες μέρες όλης της ακαδημαϊκής χρονιάς. Ο πανικός, το άγχος και η διάθεση για εγκατάλειψη δεν επισκέπτονται μόνο εσάς, αλλά όλους όσους κάνουν τις εργασίες μόνοι τους.

Δεν είναι εύκολη δουλειά η εκπόνηση μιας εργασίας, δεν θα ήταν τόσο ακριβές αν δεν ήταν. Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν τελικά κάνω καλά που χάνω τον χρόνο μου σε έξτρα βιβλιογραφία εις βάρος του χρονοδιαγράμματος, που εύλογα μένει πίσω για χάρη των εργασιών. Αναρωτιέμαι επίσης αν κάνω καλά που ρίχνω το βάρος στην εργασία, που ξέρουμε ότι αποτελεί μόνο το 30% της τελικής βαθμολογίας, και δεν την δίνω κι εγώ αλλού να μου τη γράψουν και να φύγει από πάνω μου το άγχος, η κούραση, τα νεύρα όταν δεν μου βγαίνει όπως θέλω, η απογοήτευση όταν βλέπω πόσο πολλά είναι αυτά που πρέπει να γίνουν και πόσος λίγος είναι ο χρόνος που απομένει κάθε φορά. Όμως, θα σας πω κάτι. Και δωρεάν να μου την έγραφαν, δε νομίζω ότι θα επέλεγα μια τέτοια λύση.

Όταν κάποιος άλλος αναλαμβάνει να γράψει την εργασία σου, το άγχος που έχεις αυτή τη φορά είναι πολύ διαφορετικό και πιστεύω πολύ χειρότερο από το κυνήγι του χρόνου. Θα την έχω στην ώρα της; Θα μου την γράψουν καλά; Θα βάλουν τα σωστά αποσπάσματα; Θα είναι η μοναδική που εμφανιστεί στην αγορά; Θα είμαι σίγουρος ότι δεν την έχουν γράψει σε άλλους δέκα; Θα μπορέσω να την ελέγξω όταν έρθει στα χέρια μου, αφού δεν έχω κάνει την κατάλληλη προετοιμασία; Και δεν βάζω και τον οικονομικό παράγοντα, ο οποίος δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητος, ειδικά με τις τρέχουσες συγκυρίες. Για όλα αυτά, λοιπόν, και για άλλα, προτιμώ να ασχοληθώ η ίδια, παρά τις όποιες δυσκολίες. Προτιμώ το άγχος της καταληκτικής ημερομηνίας από το άγχος μιας έτοιμης ξένης και αμφίβολης δουλειάς. Και προτιμώ έναν μικρότερο ίσως βαθμό, που όμως θα ξέρω ότι τον κέρδισα με το σπαθί μου, και γι' αυτό θα τον χαρώ διπλά, παρά έναν μεγαλύτερο που δεν θα μου λέει τίποτα, παρά μόνο ότι έκλεψα, κορόιδεψα, λιγοψύχησα και όλα τα συναφή συναισθήματα που θα μου στερούσαν τον ύπνο μου τα βράδια από τις τύψεις. Δεν είμαι εγώ για τέτοια, δεν μπορώ τέτοιου είδους αγωνίες. Προτιμώ τον ασφαλή δρόμο, τον ίσιο.

Πίσω στα άγχη μας τώρα:

Η τελευταία εβδομάδα είναι άκρως αγχωτική επειδή είναι η εβδομάδα της συγγραφής. Έχουμε διαβάσει τα πάντα, έχουμε κρατήσει ό,τι ήταν να κρατήσουμε και τώρα ήρθε η ώρα όλα αυτά να γίνουν κτήμα μας. Να τα βάλουμε κάτω και να φτιάξουμε το δικό μας έργο. Εύκολο; Κάθε άλλο παρά.

Το να ξεκινήσεις να φτιάξεις κάτι δικό σου είναι εξαιρετικά εκφοβιστικό, από τη στιγμή που αυτό το κάτι βαθμολογείται και άρα κρίνεσαι από αυτό. Ξέρεις ότι τα έχεις κάνει όλα, ότι μέσα στο μυαλό σου υπάρχουν οι απαντήσεις, πιστεύεις ότι έχεις αφομοιώσει το θέμα, όμως όταν έρχεται η στιγμή να τα γράψεις, παθαίνεις black out και διαπιστώνεις έντρομος ότι όλη αυτή η εμπέδωση αρνείται πεισματικά να γίνει λέξεις.

Μην πανικοβάλλεστε. Και προπαντώς, μην εγκαταλείπετε. Έχετε στο νου σας ότι αυτό που κάνετε δεν μπορεί να το κάνει ο καθένας, εσείς είστε αυτοί που έχετε την δυνατότητα και ικανότητα, βέβαια, να αναλύσετε με επιστημονικό πλέον τρόπο, ένα θέμα για το οποίο έχετε κάνει έρευνα από βιβλιογραφία πανεπιστημιακού επιπέδου. Δεν είναι και λίγο αυτό, έτσι δεν είναι; Αναθαρρείστε, ανασηκώστε τα μανίκια και πιάστε δουλειά. Και μην σταματήσετε μέχρι να την ολοκληρώσετε.

Γνωρίζω καλά ότι η ζωή τρέχει με όλες τις υποχρεώσεις και κακοτοπιές της. Εργαζόμαστε, διατηρούμε οικογένειες, έχουμε χίλιες δυο υποχρεώσεις που δεν περιμένουν, έχουμε ανθρώπους γύρω μας που είναι λογικό να μην κατανοούν την δυσκολία αυτού που κάνουμε, όμως το μυαλό δεν σταματάει να δουλεύει. Αυτό δεν είναι δικό μου, ΣΕΠ μου το έχει πει. Δεν υπάρχει το 'δεν υπάρχει χρόνος'. Το μυαλό μας πάντα έχει τον χρόνο να εργάζεται, φτάνει να το θέλει και να το έχει βάλει σκοπό. Το μυστικό για να μην πελαγώνουμε είναι να μην εγκαταλείπουμε το θέμα μας. Προβληματιστείτε πάνω του, δουλέψτε το στο μυαλό σας, σκεφτείτε πώς θα ήταν καλύτερα να το ξεκινήσετε, από το α' στοιχείο ή από το β; Φωτίστε τις έννοιες-κλειδιά. Παίξτε μαζί τους, μέχρι να μπουν στη σωστή τους θέση, με μια σειρά που να εξασφαλίζει τη ροή στο διάβασμα. Μην ξεχνάτε, από τα γενικά στα ειδικά, από τα δεδομένα στα ζητούμενα. Μη φοβάστε τις δοκιμές. Μη φοβάστε να εκφραστείτε ελεύθερα. Μπείτε στη θέση του αναγνώστη, τι θα θέλατε να διαβάσετε; Ποιο στυλ θα σας κρατούσε ζωηρό το ενδιαφέρον; Πόσο βαρετό θα ήταν αν είχατε να διαβάσετε ένα γραπτό που επαναλαμβάνει συνεχώς τα ίδια, που δεν έχουν αλληλουχία οι παράγραφοι, που αφήνει ανοιχτές απορίες; Πόσο άσχημο θα σας φαινόταν ένα γραπτό χωρίς παραγράφους, χωρίς ωραίο στήσιμο, γεμάτο ορθογραφικά λάθη; Σκεφτείτε τα όλα αυτά όσο συγγράφετε και αφήστε αυτές να είναι οι αγωνίες σας, οι δημιουργικές αγωνίες κάθε δημιουργού και κάθε συγγραφέα, όχι αν η έτοιμη εργασία θα ξεγελάσει ή όχι τον ΣΕΠ. Αφήστε το να σας οδηγήσει εκείνο, μην το φοβάστε. Λυθείτε και αφήστε το να σας μιλήσει. Σίγουρα θα το κάνει αν ασχοληθείτε.
Θέλει υπομονή, θέλει επιμονή, πείσμα. Θέλει αφοσίωση. Ποια εργασία, όσο καλογραμμένη και αν είναι, μπορεί αλήθεια να δώσει τέτοιου είδους μαθήματα; Καμία. Εκτός από τη δική σας.

Κάτι παραπάνω από εβδομάδα μας έμεινε. Νομίζω ότι αξίζει να το παλέψουμε.

Καλό βράδυ!