Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

ΕΛΠ 22 - Ημερολόγιο Πορείας 12

Εκπόνηση εργασιών, η τελευταία εβδομάδα πριν την παράδοση

Βρισκόμαστε ήδη μία εβδομάδα πριν τη λήξη της προθεσμίας μας και είμαστε πελαγωμένοι σε μια θάλασσα σημειώσεων, υπογραμμισμένων αποσπασμάτων σε χίλιες μεριές και με το ρολόι να τρέχει αμείλικτα εις βάρος μας. Μαζί με την περίοδο προετοιμασίας για τις εξετάσεις, είναι από τις πιο δύσκολες μέρες όλης της ακαδημαϊκής χρονιάς. Ο πανικός, το άγχος και η διάθεση για εγκατάλειψη δεν επισκέπτονται μόνο εσάς, αλλά όλους όσους κάνουν τις εργασίες μόνοι τους.

Δεν είναι εύκολη δουλειά η εκπόνηση μιας εργασίας, δεν θα ήταν τόσο ακριβές αν δεν ήταν. Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν τελικά κάνω καλά που χάνω τον χρόνο μου σε έξτρα βιβλιογραφία εις βάρος του χρονοδιαγράμματος, που εύλογα μένει πίσω για χάρη των εργασιών. Αναρωτιέμαι επίσης αν κάνω καλά που ρίχνω το βάρος στην εργασία, που ξέρουμε ότι αποτελεί μόνο το 30% της τελικής βαθμολογίας, και δεν την δίνω κι εγώ αλλού να μου τη γράψουν και να φύγει από πάνω μου το άγχος, η κούραση, τα νεύρα όταν δεν μου βγαίνει όπως θέλω, η απογοήτευση όταν βλέπω πόσο πολλά είναι αυτά που πρέπει να γίνουν και πόσος λίγος είναι ο χρόνος που απομένει κάθε φορά. Όμως, θα σας πω κάτι. Και δωρεάν να μου την έγραφαν, δε νομίζω ότι θα επέλεγα μια τέτοια λύση.

Όταν κάποιος άλλος αναλαμβάνει να γράψει την εργασία σου, το άγχος που έχεις αυτή τη φορά είναι πολύ διαφορετικό και πιστεύω πολύ χειρότερο από το κυνήγι του χρόνου. Θα την έχω στην ώρα της; Θα μου την γράψουν καλά; Θα βάλουν τα σωστά αποσπάσματα; Θα είναι η μοναδική που εμφανιστεί στην αγορά; Θα είμαι σίγουρος ότι δεν την έχουν γράψει σε άλλους δέκα; Θα μπορέσω να την ελέγξω όταν έρθει στα χέρια μου, αφού δεν έχω κάνει την κατάλληλη προετοιμασία; Και δεν βάζω και τον οικονομικό παράγοντα, ο οποίος δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητος, ειδικά με τις τρέχουσες συγκυρίες. Για όλα αυτά, λοιπόν, και για άλλα, προτιμώ να ασχοληθώ η ίδια, παρά τις όποιες δυσκολίες. Προτιμώ το άγχος της καταληκτικής ημερομηνίας από το άγχος μιας έτοιμης ξένης και αμφίβολης δουλειάς. Και προτιμώ έναν μικρότερο ίσως βαθμό, που όμως θα ξέρω ότι τον κέρδισα με το σπαθί μου, και γι' αυτό θα τον χαρώ διπλά, παρά έναν μεγαλύτερο που δεν θα μου λέει τίποτα, παρά μόνο ότι έκλεψα, κορόιδεψα, λιγοψύχησα και όλα τα συναφή συναισθήματα που θα μου στερούσαν τον ύπνο μου τα βράδια από τις τύψεις. Δεν είμαι εγώ για τέτοια, δεν μπορώ τέτοιου είδους αγωνίες. Προτιμώ τον ασφαλή δρόμο, τον ίσιο.

Πίσω στα άγχη μας τώρα:

Η τελευταία εβδομάδα είναι άκρως αγχωτική επειδή είναι η εβδομάδα της συγγραφής. Έχουμε διαβάσει τα πάντα, έχουμε κρατήσει ό,τι ήταν να κρατήσουμε και τώρα ήρθε η ώρα όλα αυτά να γίνουν κτήμα μας. Να τα βάλουμε κάτω και να φτιάξουμε το δικό μας έργο. Εύκολο; Κάθε άλλο παρά.

Το να ξεκινήσεις να φτιάξεις κάτι δικό σου είναι εξαιρετικά εκφοβιστικό, από τη στιγμή που αυτό το κάτι βαθμολογείται και άρα κρίνεσαι από αυτό. Ξέρεις ότι τα έχεις κάνει όλα, ότι μέσα στο μυαλό σου υπάρχουν οι απαντήσεις, πιστεύεις ότι έχεις αφομοιώσει το θέμα, όμως όταν έρχεται η στιγμή να τα γράψεις, παθαίνεις black out και διαπιστώνεις έντρομος ότι όλη αυτή η εμπέδωση αρνείται πεισματικά να γίνει λέξεις.

Μην πανικοβάλλεστε. Και προπαντώς, μην εγκαταλείπετε. Έχετε στο νου σας ότι αυτό που κάνετε δεν μπορεί να το κάνει ο καθένας, εσείς είστε αυτοί που έχετε την δυνατότητα και ικανότητα, βέβαια, να αναλύσετε με επιστημονικό πλέον τρόπο, ένα θέμα για το οποίο έχετε κάνει έρευνα από βιβλιογραφία πανεπιστημιακού επιπέδου. Δεν είναι και λίγο αυτό, έτσι δεν είναι; Αναθαρρείστε, ανασηκώστε τα μανίκια και πιάστε δουλειά. Και μην σταματήσετε μέχρι να την ολοκληρώσετε.

Γνωρίζω καλά ότι η ζωή τρέχει με όλες τις υποχρεώσεις και κακοτοπιές της. Εργαζόμαστε, διατηρούμε οικογένειες, έχουμε χίλιες δυο υποχρεώσεις που δεν περιμένουν, έχουμε ανθρώπους γύρω μας που είναι λογικό να μην κατανοούν την δυσκολία αυτού που κάνουμε, όμως το μυαλό δεν σταματάει να δουλεύει. Αυτό δεν είναι δικό μου, ΣΕΠ μου το έχει πει. Δεν υπάρχει το 'δεν υπάρχει χρόνος'. Το μυαλό μας πάντα έχει τον χρόνο να εργάζεται, φτάνει να το θέλει και να το έχει βάλει σκοπό. Το μυστικό για να μην πελαγώνουμε είναι να μην εγκαταλείπουμε το θέμα μας. Προβληματιστείτε πάνω του, δουλέψτε το στο μυαλό σας, σκεφτείτε πώς θα ήταν καλύτερα να το ξεκινήσετε, από το α' στοιχείο ή από το β; Φωτίστε τις έννοιες-κλειδιά. Παίξτε μαζί τους, μέχρι να μπουν στη σωστή τους θέση, με μια σειρά που να εξασφαλίζει τη ροή στο διάβασμα. Μην ξεχνάτε, από τα γενικά στα ειδικά, από τα δεδομένα στα ζητούμενα. Μη φοβάστε τις δοκιμές. Μη φοβάστε να εκφραστείτε ελεύθερα. Μπείτε στη θέση του αναγνώστη, τι θα θέλατε να διαβάσετε; Ποιο στυλ θα σας κρατούσε ζωηρό το ενδιαφέρον; Πόσο βαρετό θα ήταν αν είχατε να διαβάσετε ένα γραπτό που επαναλαμβάνει συνεχώς τα ίδια, που δεν έχουν αλληλουχία οι παράγραφοι, που αφήνει ανοιχτές απορίες; Πόσο άσχημο θα σας φαινόταν ένα γραπτό χωρίς παραγράφους, χωρίς ωραίο στήσιμο, γεμάτο ορθογραφικά λάθη; Σκεφτείτε τα όλα αυτά όσο συγγράφετε και αφήστε αυτές να είναι οι αγωνίες σας, οι δημιουργικές αγωνίες κάθε δημιουργού και κάθε συγγραφέα, όχι αν η έτοιμη εργασία θα ξεγελάσει ή όχι τον ΣΕΠ. Αφήστε το να σας οδηγήσει εκείνο, μην το φοβάστε. Λυθείτε και αφήστε το να σας μιλήσει. Σίγουρα θα το κάνει αν ασχοληθείτε.
Θέλει υπομονή, θέλει επιμονή, πείσμα. Θέλει αφοσίωση. Ποια εργασία, όσο καλογραμμένη και αν είναι, μπορεί αλήθεια να δώσει τέτοιου είδους μαθήματα; Καμία. Εκτός από τη δική σας.

Κάτι παραπάνω από εβδομάδα μας έμεινε. Νομίζω ότι αξίζει να το παλέψουμε.

Καλό βράδυ!

4 σχόλια:

Fanypap είπε...

Καλό βράδυ Ευαγγελία μου, γράφεις υπέροχα! φιλακια.

Ανώνυμος είπε...

Από Αναστασία:

ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ. ΘΕΛΩ ΝΑ Σ΄ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΩ ΘΕΡΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΑΡΕΧΕΙΣ ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΠ 30 ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΜΑΛΛΟΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΥΜΦΟΙΤΗΤΡΙΕΣ. ΕΧΕΙΣ ΚΑΝΕΙ ΣΤ΄ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΛΛΗ ΔΟΥΛΕΙΑ!
ΑΠΟΡΩ ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΝΔΥΑΖΕΙΣ ΜΕ ΤΟΣΗ ΑΝΕΣΗ ΣΠΟΥΔΕΣ, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΑ!
ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΠΟΛΥ, ΑΛΛΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΩ ΜΕ ΠΟΛΥ ΚΟΠΟ , ΕΚΝΕΥΡΙΣΜΟ ΚΑΙ ΚΑΠΟΤΕ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ.
ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ, ΝΑ ΑΝΤΕΧΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ "ΤΡΟΦΟΔΟΤΕΙΣ".
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ

Ανώνυμος είπε...

@ Φανή Παπαγεωργίου
Να' σαι καλά, Φανή μου, καλή σου μέρα!

Ανώνυμος είπε...

@ Αναστασία
Σ' ευχαριστώ πολύ για το μήνυμα που μου έστειλες και για την ευκαιρία που μου δίνεις να πω δυο πράγματα. Το έφερα εδώ στα σχόλια για να μπορέσω να απαντήσω δημόσια.
Και για μένα δεν είναι ό,τι πιο εύκολο, να τρέχουν όλα και να' χεις και το Ανοικτό. Δεν είμαστε πια δεκαοκτώ χρονών να έχουμε την ανεμελιά, το μυαλό και τις αντοχές που είχαμε τότε..
Τον θεσμό του Ανοικτού Πανεπιστημίου τον πίστεψα από την πρώτη στιγμή. Ήμουν πεπεισμένη ότι ήταν ο ιδανικός τρόπος σπουδών για μένα, ταίριαζε απόλυτα στον τρόπο ζωής μου, αφού οι υποχρεώσεις δεν μου επέτρεπαν την καθημερινή μου παρουσία στο αμφιθέατρο. Με το που το που το έμαθα ξεκίνησα τις αιτήσεις. Ήμουν τυχερή που με πήραν στην 3η προσπάθεια, έχω γνωστούς μου που ακόμα παλεύουν και μένουν απ' έξω.
Είναι σχολή απαιτήσεων, ΣΕΠ που διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών μας είχε πει ότι δεν συγκρίνεται σε δυσκολία με την Φιλοσοφική και ότι πρόκειται για μια από τις πιο δύσκολες σχολές (αν όχι η δυσκολότερη) που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Και έτσι να μην είναι, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι χρειάζεται πολύ δουλειά για να τα βγάλεις πέρα, είναι τόσο δύσκολη που σε προκαλεί σχεδόν να τα παρατήσεις. Και πόσο επιδεινώνεται η κατάσταση όταν βλέπεις πόσο άδικα μας έχουν στερήσει τα αυτονόητα, όταν παραπλήσιες με εμάς σχολές μέσα στο ΕΑΠ τα απολαμβάνουν ήδη.
Παρόλα αυτά συνεχίζω. Και συνεχίζω επειδή όσο περισσότερο προχωράω με τις ενότητες, τόσο πιο πολύ το αγαπάω, τόσο ως αντικείμενο όσο και ως προς την όλη διαδικασία. Ναι, υπάρχουν ένα σωρό ατέλειες και αδυναμίες. Ναι, θα μπορούσε να είναι πιο αναβαθμισμένο σε όλα του. Δεν ακυρώνουν όμως τα οφέλη. Μου αρέσει αυτός ο τρόπος, τι να κάνω. Βρίσκω ότι με εκφράζει. Μου αρέσει η δυνατότητα που μου δίνει για συνεχή γραπτή έκφραση, το ότι έχω την ελευθερία αλλά και τη δυνατότητα να διαβάσω προς τη σωστή κατεύθυνση με τους ρυθμούς που θέλω εγώ. Νομίζω ότι αυτά που κερδίζω από το ΕΑΠ αντικατοπτρίζονται πλέον μόνιμα στην καθημερινότητά μου. Βλέπω πόσο διαφορετικά σκέφτομαι από ό,τι προ ΕΑΠ, πόσο πιο σύνθετα. Το ΕΑΠ το έχει κάνει αυτό. Το ΕΑΠ επίσης με έχει κάνει να δω την Ελλάδα όπως θα έπρεπε να τη βλέπουμε όλοι μας, ειδικά αυτοί εκεί πάνω που την ξεπουλάνε έτσι απλά για τριάντα αργύρια... Το μεγαλείο της που βρίσκεται σε όλες αυτές τις αμέτρητες αραχνοΰφαντες αποχρώσεις και πτυχές του πολιτισμού της. Πτυχές που ανακαλύπτω μόνη μου εργασία την εργασία, θεματική την θεματική. Και έχω το ΕΑΠ να ευχαριστήσω γι' αυτό, για τον δρόμο που μου άνοιξε να το κάνω.
Φυσικά και είναι δύσκολα, ακατόρθωτα πολλές φορές. Όταν αγαπάς αυτό που κάνεις όμως, όλα γίνονται ευκολότερα και πολύ πιο συναρπαστικά.
Καλή συνέχεια, Αναστασία, και πάλι σ' ευχαριστώ!