ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8
ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗ ΔΗΜΩΔΗ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ
Στη βυζαντινή περίοδο επικρατεί διγλωσσία. Η επίσημη γλώσσα του βυζαντινού κράτους (βυζαντινή γραμματεία, διοίκηση, εκκλησία) ήταν η λόγια γλώσσα με βάση τους κανόνες της αρχαίας ελληνικής, ενώ ο λαός χρησιμοποιεί την προφορική γλώσσα που εξελίσσεται για την οποία λείπουν οι γραπτές μαρτυρίες (σώζονται ελάχιστες σποραδικές μαρτυρίες) και την οποία οι λόγιοι περιφρονούν.
Από το 12ο αιώνα και μετά μιλάμε για δημώδη λογοτεχνία, καθώς έχουμε πληθώρα ποιητικών έργων σε δημώδη γλώσσα με την ανοχή και υποστήριξη των ανακτόρων. Ακόμα και για έργα που ανάγονται σε πολύ παλαιότερα γεγονότα, οι καταγραφές που μας σώζονται χρονολογούνται τον 12ο αιώνα (π.χ. για το Διγενή Ακρίτη). Το συμβατικό τέρμα είναι το 1453 με την Άλωση της Κωνσταντινούπολης. Υπάρχουν όμως και έργα που συνεχίζουν και μετά να διασκευάζονται και να εκδίδονται.
