Μάνος Χατζιδάκις ( 23 Οκτωβρίου 1925 – 15 Ιουνίου 1994)
Συνθέτης, ποιητής και πιανίστας.
Όταν ο Οδυσσέας Ελύτης γνώρισε τον Μάνο Χατζιδάκι
Περιγράφει τις εντυπώσεις του από τον νεαρό Χατζιδάκι στο «Χρονικό μιας δεκαετίας», στο βιβλίο του «Ανοικτά Χαρτιά». Η γνωριμία του Μάνου Χατζιδάκι με τον Οδυσσέα Ελύτη έγινε, ύστερα από πρόσκληση του Νάνου Βαλαωρίτη, στο πατάρι του Λουμίδη. O ποιητής περιγράφει την εντύπωση που του έκανε ο νεαρός Χατζιδάκις:
«Ήταν ένας νέος λεπτός, με κοντό σγουρό μαλλί και μεγάλα μαύρα μάτια. Ήτανε, λέει, και μουσικός. Μουσικός; Απορήσαμε όλοι μας. Δηλαδή τι μουσικός; Βιολιστής; Πιανίστας; Όχι, όχι, μας εξήγησε. Ήταν συνθέτης. Ε, αυτό δεν το περιμέναμε. Υπήρχε, λοιπόν, στην Ελλάδα τέτοιο είδος; Είδηση δεν είχαμε. Ο τελευταίος συνθέτης που ξέραμε ήταν ο Μανώλης Καλομοίρης.
Ύστερα τι σχέση μπορούσε να έχει η μουσική με τη μοντέρνα ποίηση; Μεγάλη, μας αποκρίθηκε. Απόδειξη ότι είχε κάνει μουσική για την Αμοργό και για τις «Παραλλαγές πάνω σε μιαν αχτίδα».
Βρεθήκαμε σε αμηχανία. Κοιτάξαμε τον νεαρό συνομιλητή μας με δυσπιστία. Επί τέλους, αν έλεγε αλήθεια, δεν είχε παρά να μας το αποδείξει.
Τον οδηγήσαμε αμέσως στο σπίτι του Βαλαωρίτη, κι εκεί, ο Μάνος Χατζιδάκις –αυτός ήταν ο νέος συνθέτης – κάθισε στο πιάνο.
Δεν έχει πια καμιά σημασία τι μας έπαιξε εκείνο το απομεσήμερο. Όπως εξομολογήθηκε ο ίδιος αργότερα, δεν υπήρχε τίποτε συγκεκριμένο στο νου του, απλώς αυτοσχεδίασε.
Το αθώο ψέμα που μεταχειρίστηκε για να μας πλησιάσει και να κινήσει το ενδιαφέρον μας, δεν τον εμπόδισε καθόλου, φτάνει που βρέθηκαν τα δάχτυλά του επάνω στα πλήκτρα, να το ανατρέψει και να το κάνει μια μαγική αλήθεια.
Τόσο πολύ θα ’λεγες ότι ο αυτοδημιούργητος αυτός νέος ήταν ξεχειλισμένος από μελωδικότητα, τόσο πολύ γειτόνευε με μια περιοχή παρθένα, γεμάτη από ανεκμετάλλευτους ήχους και ρυθμούς, που έφτανε να τη σκουντήξει λιγάκι με τον αγκώνα του επάνω στο πιάνο, για να γεμίσει το δωμάτιο, να γεμίσει αργότερα η Ελλάδα κι ο κόσμος όλος από μιαν, άλλου είδους, γοητεία».
(αλλιεύτηκε από το διαδίκτυο)
