Είναι το νήμα που κόβεται στο τέρμα μετά από χρόνια ατελείωτα, γεμάτα από μάχες σε όποιο επίπεδο μπορείς να φανταστείς. Μάχες πάνω σε πελάγη ύλης που έπρεπε να βγει, μάχες με τον χρόνο που πάντα ήταν μετρημένος, με την οικογένεια μέχρι όλοι οι άτακτοι βηματισμοί να συγχρονιστούν σε μια πορεία και να γίνουν συμπόρευση, μάχες με τον εαυτό μου και την εμπιστοσύνη που μου όφειλα προκειμένου να κόψω αυτό το νήμα.
Και το έκοψα! Το πίστεψα και τα κατάφερα. Το είχα κάνει εικόνα στο μυαλό μου από παιδί και εκεί εστίαζα κάθε φορά. Ακόμα κι όταν παντρεύτηκα τον άνθρωπο της καρδιάς μου, ακόμα και όταν ήρθε το πρώτο μας παιδί, αργότερα το δεύτερο. Η ζωή μου κυλούσε, έμπαινε σε σειρά, όμως στην άκρη του μυαλού μου αυτή η εικόνα παρέμενε κρυστάλλινα καθαρή. Ήμουν σίγουρη ότι με τον έναν τρόπο ή τον άλλο, θα έβρισκα τον δρόμο προς το πεπρωμένο μου, προς το όνειρό μου, πράγμα δύσκολο με τις συμβατικές μεθόδους ανώτατης εκπαίδευσης, αφού απαιτούσαν πολύωρη παρουσία σε καθημερινή βάση. Αυτό για μένα, μια φρέσκια σύζυγο και μαμά με μωρό, χωρίς βοήθεια από πουθενά να με υποστηρίξει στις απαιτήσεις της καθημερινότητας και παράλληλα εργαζόμενη, ήταν εκ των πραγμάτων κάτι το εντελώς ανέφικτο.
Όταν πρωτοάκουσα για τον νεοσύστατο τότε θεσμό του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου, όταν διάβασα για τους όρους και τις διαδικασίες, πίστεψα μέσα μου ότι οι προσευχές μου είχαν εισακουστεί. Το ΕΑΠ, έτσι όπως λειτουργούσε, ήταν λες και ήταν κομμένο και ραμμένο στα μέτρα μου! Εννοείται ότι έκανα αμέσως αίτηση εγγραφής χωρίς δεύτερη σκέψη. Μόνο που η τύχη σταμάτησε να μου χαμογελάει προσωρινά. Δεν πειράζει, είπα στην πρώτη απόρριψη της αίτησης, το ίδιο είπα και στη δεύτερη. Τελικά με πήραν την τρίτη χρονιά. Όταν έμαθα ότι με δέχτηκαν και ότι από Οκτώβριο θα ξεκινούσα μαθήματα, με πήραν τα ζουμιά. Έπλεα σε πελάγη ευτυχίας για μέρες, για εβδομάδες! Ήμουν αλλού. Διαπίστωνα πανευτυχής ότι βρισκόμουν πλέον μέσα στον στίβο και ό,που να' ναι θα ξεκινούσε ο αγώνας. Ήξερα μέσα μου ότι ετοιμαζόμουν για μια μεγάλη πρόκληση, ωστόσο δεν με ένοιαζε, ήμουν αποφασισμένη να κάνω πράξη το όνειρο μιας ζωής και η ευκαιρία επιτέλους είχε εμφανιστεί.
Η φοίτηση στο ΕΑΠ δεν είναι βόλτα στο πάρκο, είναι ζόρικη υπόθεση. Απαιτεί από σένα πολλά, πειθαρχία, πείσμα, αντοχή, επιμονή, κόπο, αφοσίωση. Πόσα ξενύχτια πάνω στα βιβλία, πόσα χαρτιά τσαλακωμένα και ξαναγραμμένα από την αρχή, πόση κούραση... Τα θυμάμαι και απορώ πώς κατάφερα να φέρω εις πέρας αυτό τον άθλο, ούσα πνιγμένη στις υποχρεώσεις που έτρεχαν και απαιτούσαν το 100% του εαυτού μου. Πολλές φορές έφτασα σε όρια αντοχής, όπως και η οικογένειά μου, που δοκιμαζόταν εξίσου με εμένα. Υπήρξαν φορές που αισθάνθηκα ότι το ΕΑΠ απλά δεν χωρούσε στη ζωή μου. Το δέλεαρ να τα παρατήσω ήταν δυνατό και με κλόνιζε, ειδικά όσο πλησίαζα προς το τέλος και η κούραση είχε αρχίσει να κάνει έντονη την παρουσία της.
Έλα όμως, που αυτή η εικόνα στο πίσω μέρος του μυαλού μου με τσίγκλιζε κάθε φορά και μου έλεγε, έλα Λίτσα, μια εργασία ακόμα, ένα μάθημα ακόμα, λίγη κούραση ακόμα, μην εγκαταλείπεις! Και έπαιρνα δύναμη και θάρρος και συνέχιζα, παρά τις αντιξοότητες, παρά την κλονισμένη μου υγεία, παρά τις - ευτυχώς λίγες - αντιδράσεις οικείων και συγγενών. Συνέχιζα γιατί ήξερα μέσα μου όσο τίποτε άλλο ότι αυτό ήταν το πεπρωμένο μου και έπρεπε να το εκπληρώσω. Γιατί; αναρωτιόμουν τις στιγμές του κλονισμού. Γιατί πρέπει να τα υπομείνω όλα αυτά; Αφού δεν το έχω ανάγκη, δεν θα μου χρησιμέψει πουθενά. Δόξα τω Θεώ, είχα τη δουλειά μου, την οικογένειά μου, τη ζωή μου. Τι το χρειαζόμουν το πανεπιστήμιο; Γιατί να υποβάλω τον εαυτό μου και τους δικούς μου σε αυτή τη δοκιμασία; Η απάντηση ήταν πάντοτε η ίδια: Γιατί απλά, έπρεπε να το κάνω.
Έτσι, σιγά-σιγά, με την ταχύτητα που μου επέτρεπε η καθημερινότητά μου, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και όλοι αυτοί οι κόποι άρχισαν να παράγουν καρπούς. Άρχισα να το διακρίνω μέσα μου, να ψηλαφίζω τη μεταμόρφωση. Είχε επέλθει αλλοίωση στην σκέψη μου, στον τρόπο που κατασκευάζονταν τα επιχειρήματά μου, στο άνοιγμα του μυαλού, στον τρόπο που εκφραζόμουν, γραπτώς κυρίως (με τα προφορικά και με την ελληνική γλώσσα επίκτητη και όχι μητρική είμαι λίγο πιο πίσω, αλλά και εκεί υπήρχε διαφορά).
Μέσα στο ΕΑΠ αποφάσισα να ανοίξω αυτό το blog και από τότε λειτουργεί αδιάλειπτα για κάτι λιγότερο από μια δεκαετία. Τρία χρόνια αργότερα άνοιξα και ένα δεύτερο blog με αποκλειστική θεματική ό,τι είχε να κάνει με το Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο. (Η διεύθυνση για όποιον θέλει να ρίξει μια ματιά είναι: https://eapilektoi.blogspot.com). Δέχτηκα από την πρώτη στιγμή και συνεχίζω να δέχομαι επαίνους και συγχαρητήρια για τη δουλειά μου εκεί τόσο από καθηγητές όσο και από τον ίδιο τον φοιτητόκοσμο που έβλεπε να βοηθιέται από το υλικό που ανέβαζα στο blog μου εκεί. Και η χαρά μου βέβαια ήταν περισσή, γιατί, όταν αποφάσισα να το ξεκινήσω περισσότερο ήταν για να βοηθηθώ εγώ με το δικό μου διάβασμα και τις δικές μου ανησυχίες. Το γεγονός ότι αγκαλιάστηκε τόσο από τόσο κόσμο για μένα είναι κάτι παραπάνω από ηθική ικανοποίηση, είναι ευγνωμοσύνη, και σας ευχαριστώ όλους μέσα από την καρδιά μου για τα εκατοντάδες μηνύματα που λαβαίνω μέχρι και σήμερα.
Είμαι ευγνώμων για τις δυνατές φιλίες που γεννήθηκαν μέσα στο ΕΑΠ. Η Φωτεινή, η Κορίνα, η Κατερίνα, η Εύη, η Πηνελόπη, ο Γιώργος, η Άννα, η Δήμητρα, η Ελένη.., όλοι συνοδοιπόροι που ξεκινήσαμε μαζί με τις ίδιες αγωνίες και ανασφάλειες και κάπου στα μισά χωριστήκαμε, άλλος επειδή άρχισε να τρέχει πιο γρήγορα, άλλος επειδή το πήγαινε πιο σιγά. Ο πυρήνας ωστόσο παρέμεινε αναλλοίωτος και μια στο τόσο συνεχίζουμε να συναντιόμαστε με τους καθηγητές μας και μέσω τύρου και κρασιού να μοιραζόμαστε τις εμπειρίες και τις ζωές μας.
Μέσα στο ΕΑΠ ξεκίνησε το σχολείο ο δεύτερός μου γιος, μέσα στο ΕΑΠ είδα τον μεγάλο μου να αποφοιτεί με περγαμηνές και να σταδιοδρομεί, μέσα στο ΕΑΠ έχασα τον πατέρα μου, μέσα στο ΕΑΠ ήρθε και ο Φοίβος μας. Όλη η ενήλικη ζωή μου, το ώριμο κομμάτι της, ξεδιπλώθηκε παράλληλα με τον αγώνα μου στο ΕΑΠ.
Χτες το μεσημέρι ο αγώνας αυτός έφτασε και επίσημα στο τέλος του. Το νήμα κόπηκε και κόπηκε με επιτυχία! Αυτό το Άριστα που είναι γραμμένο πάνω σε ένα κομμάτι περγαμηνής κλείνει πολλά περισσότερα από έναν απλό βαθμό. Κρύβει το πιο δυνατό μου όνειρο, αυτό που ονειρευόμουν από κοριτσάκι. Αυτό που έγινε στόχος που έκαιγε τα σωθικά και από στόχος, μετατράπηκε σε πραγματικότητα. Μια γλυκιά πραγματικότητα που μοιράστηκα με τους ανθρώπους που αγαπώ και που ήταν εκεί, όπως είναι πάντα, παρόντες σε κάθε μου βήμα. Σας ευχαριστώ!
Φιλώ σας!
Εύα 💗
Και το έκοψα! Το πίστεψα και τα κατάφερα. Το είχα κάνει εικόνα στο μυαλό μου από παιδί και εκεί εστίαζα κάθε φορά. Ακόμα κι όταν παντρεύτηκα τον άνθρωπο της καρδιάς μου, ακόμα και όταν ήρθε το πρώτο μας παιδί, αργότερα το δεύτερο. Η ζωή μου κυλούσε, έμπαινε σε σειρά, όμως στην άκρη του μυαλού μου αυτή η εικόνα παρέμενε κρυστάλλινα καθαρή. Ήμουν σίγουρη ότι με τον έναν τρόπο ή τον άλλο, θα έβρισκα τον δρόμο προς το πεπρωμένο μου, προς το όνειρό μου, πράγμα δύσκολο με τις συμβατικές μεθόδους ανώτατης εκπαίδευσης, αφού απαιτούσαν πολύωρη παρουσία σε καθημερινή βάση. Αυτό για μένα, μια φρέσκια σύζυγο και μαμά με μωρό, χωρίς βοήθεια από πουθενά να με υποστηρίξει στις απαιτήσεις της καθημερινότητας και παράλληλα εργαζόμενη, ήταν εκ των πραγμάτων κάτι το εντελώς ανέφικτο.
Όταν πρωτοάκουσα για τον νεοσύστατο τότε θεσμό του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου, όταν διάβασα για τους όρους και τις διαδικασίες, πίστεψα μέσα μου ότι οι προσευχές μου είχαν εισακουστεί. Το ΕΑΠ, έτσι όπως λειτουργούσε, ήταν λες και ήταν κομμένο και ραμμένο στα μέτρα μου! Εννοείται ότι έκανα αμέσως αίτηση εγγραφής χωρίς δεύτερη σκέψη. Μόνο που η τύχη σταμάτησε να μου χαμογελάει προσωρινά. Δεν πειράζει, είπα στην πρώτη απόρριψη της αίτησης, το ίδιο είπα και στη δεύτερη. Τελικά με πήραν την τρίτη χρονιά. Όταν έμαθα ότι με δέχτηκαν και ότι από Οκτώβριο θα ξεκινούσα μαθήματα, με πήραν τα ζουμιά. Έπλεα σε πελάγη ευτυχίας για μέρες, για εβδομάδες! Ήμουν αλλού. Διαπίστωνα πανευτυχής ότι βρισκόμουν πλέον μέσα στον στίβο και ό,που να' ναι θα ξεκινούσε ο αγώνας. Ήξερα μέσα μου ότι ετοιμαζόμουν για μια μεγάλη πρόκληση, ωστόσο δεν με ένοιαζε, ήμουν αποφασισμένη να κάνω πράξη το όνειρο μιας ζωής και η ευκαιρία επιτέλους είχε εμφανιστεί.
Η φοίτηση στο ΕΑΠ δεν είναι βόλτα στο πάρκο, είναι ζόρικη υπόθεση. Απαιτεί από σένα πολλά, πειθαρχία, πείσμα, αντοχή, επιμονή, κόπο, αφοσίωση. Πόσα ξενύχτια πάνω στα βιβλία, πόσα χαρτιά τσαλακωμένα και ξαναγραμμένα από την αρχή, πόση κούραση... Τα θυμάμαι και απορώ πώς κατάφερα να φέρω εις πέρας αυτό τον άθλο, ούσα πνιγμένη στις υποχρεώσεις που έτρεχαν και απαιτούσαν το 100% του εαυτού μου. Πολλές φορές έφτασα σε όρια αντοχής, όπως και η οικογένειά μου, που δοκιμαζόταν εξίσου με εμένα. Υπήρξαν φορές που αισθάνθηκα ότι το ΕΑΠ απλά δεν χωρούσε στη ζωή μου. Το δέλεαρ να τα παρατήσω ήταν δυνατό και με κλόνιζε, ειδικά όσο πλησίαζα προς το τέλος και η κούραση είχε αρχίσει να κάνει έντονη την παρουσία της.
Έλα όμως, που αυτή η εικόνα στο πίσω μέρος του μυαλού μου με τσίγκλιζε κάθε φορά και μου έλεγε, έλα Λίτσα, μια εργασία ακόμα, ένα μάθημα ακόμα, λίγη κούραση ακόμα, μην εγκαταλείπεις! Και έπαιρνα δύναμη και θάρρος και συνέχιζα, παρά τις αντιξοότητες, παρά την κλονισμένη μου υγεία, παρά τις - ευτυχώς λίγες - αντιδράσεις οικείων και συγγενών. Συνέχιζα γιατί ήξερα μέσα μου όσο τίποτε άλλο ότι αυτό ήταν το πεπρωμένο μου και έπρεπε να το εκπληρώσω. Γιατί; αναρωτιόμουν τις στιγμές του κλονισμού. Γιατί πρέπει να τα υπομείνω όλα αυτά; Αφού δεν το έχω ανάγκη, δεν θα μου χρησιμέψει πουθενά. Δόξα τω Θεώ, είχα τη δουλειά μου, την οικογένειά μου, τη ζωή μου. Τι το χρειαζόμουν το πανεπιστήμιο; Γιατί να υποβάλω τον εαυτό μου και τους δικούς μου σε αυτή τη δοκιμασία; Η απάντηση ήταν πάντοτε η ίδια: Γιατί απλά, έπρεπε να το κάνω.
Έτσι, σιγά-σιγά, με την ταχύτητα που μου επέτρεπε η καθημερινότητά μου, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και όλοι αυτοί οι κόποι άρχισαν να παράγουν καρπούς. Άρχισα να το διακρίνω μέσα μου, να ψηλαφίζω τη μεταμόρφωση. Είχε επέλθει αλλοίωση στην σκέψη μου, στον τρόπο που κατασκευάζονταν τα επιχειρήματά μου, στο άνοιγμα του μυαλού, στον τρόπο που εκφραζόμουν, γραπτώς κυρίως (με τα προφορικά και με την ελληνική γλώσσα επίκτητη και όχι μητρική είμαι λίγο πιο πίσω, αλλά και εκεί υπήρχε διαφορά).
Μέσα στο ΕΑΠ αποφάσισα να ανοίξω αυτό το blog και από τότε λειτουργεί αδιάλειπτα για κάτι λιγότερο από μια δεκαετία. Τρία χρόνια αργότερα άνοιξα και ένα δεύτερο blog με αποκλειστική θεματική ό,τι είχε να κάνει με το Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο. (Η διεύθυνση για όποιον θέλει να ρίξει μια ματιά είναι: https://eapilektoi.blogspot.com). Δέχτηκα από την πρώτη στιγμή και συνεχίζω να δέχομαι επαίνους και συγχαρητήρια για τη δουλειά μου εκεί τόσο από καθηγητές όσο και από τον ίδιο τον φοιτητόκοσμο που έβλεπε να βοηθιέται από το υλικό που ανέβαζα στο blog μου εκεί. Και η χαρά μου βέβαια ήταν περισσή, γιατί, όταν αποφάσισα να το ξεκινήσω περισσότερο ήταν για να βοηθηθώ εγώ με το δικό μου διάβασμα και τις δικές μου ανησυχίες. Το γεγονός ότι αγκαλιάστηκε τόσο από τόσο κόσμο για μένα είναι κάτι παραπάνω από ηθική ικανοποίηση, είναι ευγνωμοσύνη, και σας ευχαριστώ όλους μέσα από την καρδιά μου για τα εκατοντάδες μηνύματα που λαβαίνω μέχρι και σήμερα.
Είμαι ευγνώμων για τις δυνατές φιλίες που γεννήθηκαν μέσα στο ΕΑΠ. Η Φωτεινή, η Κορίνα, η Κατερίνα, η Εύη, η Πηνελόπη, ο Γιώργος, η Άννα, η Δήμητρα, η Ελένη.., όλοι συνοδοιπόροι που ξεκινήσαμε μαζί με τις ίδιες αγωνίες και ανασφάλειες και κάπου στα μισά χωριστήκαμε, άλλος επειδή άρχισε να τρέχει πιο γρήγορα, άλλος επειδή το πήγαινε πιο σιγά. Ο πυρήνας ωστόσο παρέμεινε αναλλοίωτος και μια στο τόσο συνεχίζουμε να συναντιόμαστε με τους καθηγητές μας και μέσω τύρου και κρασιού να μοιραζόμαστε τις εμπειρίες και τις ζωές μας.
Μέσα στο ΕΑΠ ξεκίνησε το σχολείο ο δεύτερός μου γιος, μέσα στο ΕΑΠ είδα τον μεγάλο μου να αποφοιτεί με περγαμηνές και να σταδιοδρομεί, μέσα στο ΕΑΠ έχασα τον πατέρα μου, μέσα στο ΕΑΠ ήρθε και ο Φοίβος μας. Όλη η ενήλικη ζωή μου, το ώριμο κομμάτι της, ξεδιπλώθηκε παράλληλα με τον αγώνα μου στο ΕΑΠ.
Χτες το μεσημέρι ο αγώνας αυτός έφτασε και επίσημα στο τέλος του. Το νήμα κόπηκε και κόπηκε με επιτυχία! Αυτό το Άριστα που είναι γραμμένο πάνω σε ένα κομμάτι περγαμηνής κλείνει πολλά περισσότερα από έναν απλό βαθμό. Κρύβει το πιο δυνατό μου όνειρο, αυτό που ονειρευόμουν από κοριτσάκι. Αυτό που έγινε στόχος που έκαιγε τα σωθικά και από στόχος, μετατράπηκε σε πραγματικότητα. Μια γλυκιά πραγματικότητα που μοιράστηκα με τους ανθρώπους που αγαπώ και που ήταν εκεί, όπως είναι πάντα, παρόντες σε κάθε μου βήμα. Σας ευχαριστώ!
Φιλώ σας!
Εύα 💗
(από το προσωπικό μου blog: https://eva23blog.blogspot.com)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου